همه ورزشکاران می دانند که باید قبل از شروع تمرینات بدنسازی بدن را گرم و آماده کنند.
آماده سازی بدن با تمرینات گرم کردن می تواند آسیب دیدگی را به حداقل رسانده، و عملکرد تمرینی را افزایش دهد.
گرم کردن با متد های متعددی انجام می شود که به بررسی آن ها می پردازیم.
در این مقاله به دلایل روانی که برای گرم کردن وجود دارد می پردازیم.
چرا گرم کردن؟
بله! گرم کردن می تواند دلایل روانی هم داشته باشد که از نظر روانشناختی می تواند تاثیر به سزایی در روحیه ورزشکار و نحوه اجرای آن ها داشته باشد.
عملکرد ورزشی مطلوب تنها به فیزیولوژی بستگی ندارد. ورزشکار باید از لحاظ روانی نیز برای فعالیت آمادگی داشته باشد.
آمادگی روانی ورزشکار برای فعالیت به توجه ادراکی او به وظایف ارائه شده بستگی دارد.
در اینجاست که اگر فعالیت بدنی به خوبی برنامهریزی شده باشد می تواند کسب این آمادگی را تسهیل کند.
با این حال، می توان ادعا کرد که بسیاری از روش های مورد استفاده در گرم کردن های سنتی، نظیر فعالیت های هوازی طولانی مدت و کشش های ایستا 1زیاد در جهت رفع نیازهای روانشناختی گرم کردن کاری را از پیش نمی برند.
در واقع، مشاهده ورزشکارانی که درگیر این فعالیت ها هستند و یا روی وظایف خود تمرکز کمی دارند، موضوع نادرستی است.
مهم است به خاطر داشته باشید که ورزشکار درحال آماده سازی برای مسابقه ورزشی و یا یک جلسه تمرینی است.
برای تسهیل این امر، ضروری است در گرم کردن به مقدار کافی به نیازهای تکنیکی ورزش همراه با پیش نیازهای آمادگی بدنی در جلسه تمرینی پرداخته شود.
در این صورت، برای گرم کردن و به ویژه برای گرم کردن های قبل از رقابت باید عناصر مهارتی وجود داشته باشند.
در حقیقت، تعادل میان آمادگی فیزیولوژیکی، روانی، و مهارتی به نوع ورزش، نیازهای فردی ورزشکار و نوع گرم کردن اجرا شده بستگی دارد.
بطور اساسی، گرم کردن بایستی از چند جهت مورد توجه قرار گیرد و صرفا نمی توان از جهت بهینه سازی بدنی مورد توجه قرار گیرد.
در ادامه این مقاله، د ررابطه با این عوامل به جزئیات بحث خواهیم کرد.
در مجموع، میان عوامل روانی و فیزیولوژیکی پیوند پیچیده ای وجود دارد.
این عوامل در بسیاری از سطوح وجود دارند و بطور کلاسیک نشان داده شده است که در پاسخ های جنگ و گریز ناشی از استرس می تواند منجر به تغییرات وضعیت های فیزیولوژیکی شود که با افزایش هورمون های کاتکولامینی، می تواند بر سطح عملکردهای بدنی تاثیرگذار باشد.
بنابراین، کنترل دقیق گرم کردن برای بهینه سازی وضعیت روانی ورزشکار حائز اهمیت است.
اگرچه این موضوع معمولا به افزایش حالت هیجانی آن ها نیاز دارد اما لازم به یادآوری است که برای برخی ورزشکاران در رقابت ها، ممکن است تحت شرایط خاصی نیاز به کاهش حالت هیجانی آن ها باشد.
اثرات خالص بالقوه گرم کردن با تمام این ها، مکانیسم های روانی و فیزیولوژیکی پتانسیل افزایش این موارد را دارا هستند:
عملکرد قدرت و توان
عملکرد سرعت و چابکی
عملکرد استقامتی
عملکرد انعطاف پذیری و جنبش پذیری
آمادگی روانی برای فعالیت های پیش رو عملکرد مهارتی مشخصا، برای گرم کردن کارآمد، مبانی فیزیولوژیکی، مهارتی و روانی وجود دارد.
بنابراین، اگر هدف ورزشکار به حداکثر رساندن عملکردهای پیش رو است، برنامه گرم کردنی که به خوبی طراحی و اجرا شده باشد می تواند بخش مهمی از جلسه تمرینی محسوب شود.
گرم کردن و کاهش ریسک آسیب دیدگی درحالی که اساس فیزیولوژیکی برای گرم کردن و افزایش عملکرد مستلزم صرف نیرو است، شواهد حمایت کننده مرتبط با گرم کردن و کاهش آسیب روشن نیست.
گرم کردن می تواند به خوبی فرد را برای یک جلسه تمرینی خوب آماده کند.
با این حال، طبق شواهد فیزیولوژیکی، می توان دلایل منطقی ارائه داد که بر مبنای آن در گرم کردن قابلیت ارتجاعی عضلات افزایش می یابد و افزایش عملکرد دامنه حرکتی ناشی از گرم کردن ممکن است خطر پارگی عضلات را برای ورزشکاری که اندکی بیش از حد طبیعی دامنه حرکتی مشغول به فعالیت است را کاهش دهد.
به طور مشابه، افزایش بالقوه در قدرت و توان انقباض عضلانی نیز ممکن است ریسک آسیب عضلانی در مواردی که نیازمند نیروی زیادی هستند را کاهش دهد.
بنابراین، درحالی که شواهد اندکی اثرات مثبت روی کاهش آسیب دیدگی را نشان داده اند، اما هیچ شواهدی مبنی بر اثرات منفی وجود ندارد مگر اینکه گرم کردن موجب ایجاد خستگی مفرط و متعاقب آن کاهش ظرفیت فیزیولوژیکی شود؛
که درصورت برنامه ریزی و اجرای درست گرم کردن رخ دادن این موضوع بعید بنظر می رسد.( نکته مهم این است که مکانیسم های گرم کردنی که منجر به افزایش عملکرد فیزیولوژیکی می شوند به مکانیسم هایی میپردازند.
گرم کردن و آسیب؟
افزایش ظرفیت نیرو، افزایش دامنه حرکتی، و کارایی بیشتر کار و غیره ( که پتانسیل کاهش خطر آسیب دیدگی را دارند. در این راستا، احتمالا گرم کردن با ساختار صحیح تاثیر مثبت اندک و یا حداقل خنثی را روی خطر آسیب ها خواهد داشت. با این حال، چیزی که در ادبیات علمی مشخص می شود این است که بیشتر پتانسیل کاهش آسیب ها به دلیل جنبه های درجه حرارت مرتبط با عملکرد ورزشی است و ارتباطی با فعالیت های کششی ایستا طی گرم کردن ندارد.
به نظر می رسد این موارد روی کاهش آسیب تاثیر اندکی دارند بنابراین لازم است تا نقش کشش ایستا در گرم کردن در برابر تاثیر آن روی عملکرد ورزشی به صورت جداگانه و همراه با کارایی و اثربخشی مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرد.
به طور کلی این موضوع اهمیت دارد که، گرم کردنی که روی مزایای عملکرد ورزشی متمرکز است، طبیعتا روی مسائل مربوط به ریسک آسیب ها نیز متمرکز است. بنابراین، نکته مهم این است که تمرکز روی گرم کردن باید روی افزایش عملکرد ورزشی باشد و نه روی کاهش خطر بالقوه آسیب ها. در همین راستا، برنامه ریزی همیشه باید حول انتخاب مکانیسمی باشد که در آن عملکرد ورزشی افزایش یابد تا نسبت به تمرکز مداوم روی مکانیسم هایی که بوسیله آن ها می تواند پتانسیل آسیب را کاهش داد.
این موضوع اجازه می دهد تا تمرکز جدیدی در شناسایی روش های بهینه گرم کردن ایجاد شود و به این ترتیب اجازه ارزیابی روش های معمول برای گرم کردن را فراهم می کند.
